kierunek w sztuce występujący w 2. poł. XIX i pocz. XX w. w krajach europejskich, Ameryce Płn. i Płd. oraz w Australii; polegał na naśladowaniu stylów epok minionych i zaniechaniu dążenia do stworzenia stylu odpowiadającego aktualnym potrzebom społecznym i historycznym. Charakterystyczne były 2 tendencje: naśladowanie jednego stylu (np. gotyku, renesansu, baroku) oraz dowolne łączenie wzorów zaczerpniętych z różnych stylów. H. najsilniej wyraził się w architekturze i meblarstwie, szczególnie popularny był neogotyk. We Francji h. przypadł gł. na okres II Cesarstwa (panowanie Napoleona III), reprezentuje go twórczość takich architektów. jak: E.E. Viollet-le-Duc, P. Abadie, Ch. Garnier, J.I. Hittorf; w Anglii (tzw. Gothic Revival) przedstawicielami byli: Ch. Barry, A.W.N. Pugin, W. Butterfield, J.l. Pearson; w Niemczech obok neogotyku rozwinął się neorenesans, arch.: L. von Klenze, K.F. Schinkel, F. von Gärtner, G. Semper; w Polsce h. przejawił się jako dążenie do stworzenia "stylu narodowego", m.in. archtekci: J.J. Gay, H. Marconi, A. Kropiwnicki, T. Talowski, T. Pryliński, J.P. Dziekoński.
stanowisko metodologiczne, a także różnie uzasadniane i rozumiane podejście filozoficzne, postulujące rozpatrywanie zjawisk społecznych i kulturowych w procesie ich powstawania i przemian; ujmuje on społeczeństwo i kulturę jako strukturalne całości i bada je w kontekście czasowym, z uwzględnieniem ich ukształtowania i funkcjonowania.
TAJLANDII SZTUKA, LESSEL, PORTUGALSKA SZTUKA, ZITEK, POPPER, SZYLLER, NEORENESANS, WĘGIERSKA SZTUKA, NOWA KRYTYKA, ZAWIEJSKI- historyzm, ujmowanie zjawisk lit.(...)
- historyzm warchitekturze, styl, który rozwinął...
- secesyjna architektura, była odejściem od XIX-wiecznego...