kierunek w muzyce na przeł. XIX i XX w., którego gł. reprezentantem był C. Debussy, częściowo także M. Ravel; w Anglii wpływ i. wykazuje twórczość C. Scotta, we Włoszech G. Pucciniego i O. Respighiego, w Polsce - K. Szymanowskiego. Kierunek ten związany jest z poezją symbolistyczną i impresjonistycznym malarstwem: cechuje go wyczulenie na brzmienie jako swoisty, samodzielny środek wyrazu, stąd też w praktyce kompozytorskiej następuje znaczne zróżnicowanie efektów dynamicznych, wykonawczych (stosowanie instrumentów ze sztucznie stłumionym brzmieniem - np. skrzypiec z sordiną), harmonicznych, fakturalnych (szybkie pochody figuracyjne, łączenie skrajnych rejestrów), instrumentacyjnych (brzmienie instrumentów w nie znanych dotąd rejestrach, niewykorzystywanie tutti orkiestrowego, ekspozycja brzmienia pojedynczych instrumentów lub ich grup). Charakterystyczną cechą i.m. jest programowość, inspirowana folklorem, zwł. hiszpańskim, muzyką taneczną, kulturą antyczną, a także muzyką egzotyczną (np. jawajską, indyjską, chińską). I. utorował drogę sonoryzmowi i eksperymentom A. Weberna i jego naśladowców.
- HOMOFONIA, rodzaj faktury muzycznej,...
- Debussy Claude Achille, (1862-1918)
- SZYMANOWSKI, Karol (1882-1937)