(1573-1640)
poeta, tłumacz. Wszechstronnie wykształcony: studiował medycynę w Bazylei, prawo w Orleanie, mechaniki uczył się od Galileusza w Padwie. Uczęszczał też na uniw. w Wittenberdze i Strasburgu. Wyznawca kalwinizmu, związany z dworem Janusza, potem Krzysztofa Radziwiłłów. Zręczny dyplomata, brał czynny udział w życiu polit. kraju. Wraz z J. Radziwiłłem uczestniczył w rokoszu Zebrzydowskiego. Koniec życia spędził w dworku w Gieneiciszkach, nękany chorobami i kłopotami finansowymi. 1. wiersz: Wizje domowe żałośne napisał po rokoszu Zebrzydowskiego - o wszystkie nieszczęścia kraju obwiniał króla. Wkrótce porzucił tematykę polit. Zajął się kunsztowną poezją okolicznościową. Oddał w niej atmosferę i szczegóły życia dworskiego. Jako poeta nie interesował się rzeczywistym światem - bawił się formą poet., aluzjami lit. Przed chaosem chronił się w świecie własnego intelektu i ludzkiej kultury, przeciwstawiał mu porządek wiersza. Podobnie jak innych poetów baroku fascynowały go przemijanie, nicość, śmierć ( Krótkość żywota, Marność). Pisał wiersze oparte na efektownych pomysłach ( Do Anny, Na oczy królewny angielskiej), bogatych skojarzeniach związanych z jednym pojęciem (Cień, Róża). Z równą łatwością posługiwał się stylem ozdobnym i prostym, wykorzystującym wzory sarmackie (listy poet. do Radziwiłłów). Pisał fraszki, sonety, epitafia, treny; wprowadził do lit. pol. list poet. W późniejszej twórczości zrezygnował z wyszukanego konceptu, zaczął zapisywać rzeczywiste przeżycia, sięgnął po mit ziemiański (Pieśń ad imitationem Horatiuszowej ody). Chętnie tłumaczył poezję - z łac., wł., niem. i franc. Swoich utworów nie publikował - do XX w. przetrwały w rękopisach.
- Naborowski Daniel, (1573-1640)
- NABOROWSKI, Daniel (1573-1640)
- DANIEL, Pochodzenia hebrajskiego,...