(1903)
dramat S. Przybyszewskiego ukazujący historię typowej dla lit. modernizmu "kobiety fatalnej", która kierując się zawiścią niszczy małżeństwo swego byłego kochanka Tadeusza z prostą i szlachetną Bronką, doprowadzając ją do samobójstwa. Miejscem zdarzeń jest ziemiański dworek, a sprawcą wszystkich nieszczęść demoniczna Ewa. Sytuacja Tadeusza uwikłanego w dawny romans miała demonstrować tezę, że człowiek nie może uciec przed swym przeznaczeniem. Ś. utrzymany jest w konwencji sztuk Ibsena, w których realizm zdarzeń uzupełniany jest i wzbogacany istotniejszą dla rozumienia sensu sztuki symboliką.