Tadeusz Miciński to jeden z najoryginalniejszych i najtrudniejszych twórców młodopolskich.
Jego dorobek, zdaniem Miłosza, sprawia wrażenie domu wariatów, gdzie wymieszane są bezsensownie rozmaite epoki historyczne, a pojęcia czasu i przestrzeni zamazane. Wiersze te to kłębowisko wielu wątków i wielu tematów. Wyobraźnią poety rządzą okultyzm, hinduizm, romantyczny mesjanizm, mistycyzm, kabała, mitologia słowiańska. Miciński wydał tylko jeden tom poetycki - W mroku gwiazd (1902). Wśród bohaterów zbioru zauważymy Lucyfera. Dla autora upadły anioł stanowił uosobienie buntu, prawdziwej wolności oraz nieskrępowanej działalności artystycznej. Utrzymane w mrocznej tonacji wiersze wyrażają bezsens ludzkiej egzystencji, aksjologiczną pustkę, brak życiowego celu. Pełno w nich wizyjności, symboliki, oniryzmu, wewnętrznych sprzeczności i dynamizmu. Ten ostatni zdaje się rządzić całą liryką Micińskiego. Przez literaturoznawców twórczość Micińskiego kojarzona jest przede wszystkim z ekspresjonizmem. Irena Maciejewska wspomina także o surrealizmie autora Lucifera i jego wyraźnym wpływie na twórczość Witkacego.