(łac.) pomocnicza (skalarna lub wektorowa) funkcja służąca do opisu pola wektorowego (np. pola sił, pola prędkości); pole to otrzymuje się obliczając gradient p. skalarnego lub rotację p. wektorowego; w szczególnych przypadkach pól zachowawczych, bezwirowych (np. pole grawitacyjne lub elektrostatyczne) p. w rozważanym punkcie P definiuje się jako całkę krzywoliniową z wektora pola (np. wektora natężenia pola elektrostatycznego 
lub grawitacyjnego 
) obliczoną dla drogi L łączącej pewien punkt odniesienia O (często położony w nieskończoności, gdzie natężenie pola jest równe zero) z danym punktem P; dla pól zachowawczych p. nie zależy od drogi całkowania, jest więc zależny tylko od punktu P; dla zachowawczego pola sił (grawitacyjnych lub elektrostatycznych) p. w punkcie P jest pracą przeniesienia ciała próbnego (próbnej masy lub dodatniego próbnego ładunku) przeciw siłom pola z punktu odniesienia O do danego punktu P; p. skalarny jak i wektorowy spełniają określone równania p. (np. dla pola skalarnego potencjał V spełnia równanie Laplace'a ΔV = 0); sposobami znajdowania rozwiązań takich równań różniczkowych cząstkowych oraz ich zastosowaniami w fizyce i technice zajmuje się teoria p., stanowiąca oddzielną gałąź analizy matematycznej.
- potencjał, wartość potencjału...
- potencjał, pomocnicza wielkość...
- potencjał spoczynkowy, potencjał czynnościowy.(...)