(ok. 490-430 p.n.e.)
filozof gr., polityk i geometra, adoptowany syn i uczeń Parmenidesa; jeden z gł. przedstawicieli szkoły eleatów. W dziele O przyrodzie bronił tezy swojego mistrza o niezmienności i nieruchomości bytu przedstawiając słynne dowody (tzw. paradoksy Z.), mające wykazać nieistnienie we wszechświecie ruchu, zmienności i mnogości; najsłynniejszy głosi, że jeśli Achilles i żółw staną do nierównego wyścigu, to Achilles nigdy nie przegoni żółwia, ilekroć bowiem dobiegnie do punktu, z którego żółw startował, ten przebędzie kolejny odcinek drogi; za każdym razem, gdy Achilles osiąga poprzednie położenie żółwia, ten jest już dalej; Achilles może więc tylko coraz bardziej zbliżać się do żółwia, ale nigdy go nie prześcignie ani nawet z nim się nie zrówna. Inny paradoks (tzw. paradoks strzały): w każdym momencie swojego lotu strzała zajmuje pewne miejsce w przestrzeni, które odpowiada jej długości, a więc spoczywa. Paradoks o nazwie "tor" głosi, że nie można przebiec do końca żadnego odcinka, aby bowiem osiągać jakiś punkt musimy najpierw przebiec połowę drogi, potem połowę reszty i tak dalej w nieskończoność. Paradoksy Z. wpłynęły na rozwój dialektyki, przez starożytnych był Z. uważany za jej twórcę.
FILOZOFIA, ELEACI, APORIA, DIALEKTYKA, PARADOKSY STAROŻYTNYCH
- ZENON, Liczba imienia Zenon...
- MEGAREJSKA SZKOŁA, grecka szkoła filozoficzna,...