(1866-1952)
filozof, historyk, krytyk literacki i polityk włoski; od 1910 senator, 1920-21 minister oświaty, w okresie faszyzmu duchowy przywódca opozycyjnych intelektualistów, 1943-47 przywódca partii liberalnej; 1946 głosował za monarchią, dlatego po ogłoszeniu republiki odmówił przyjęcia funkcji prezydenta; od 1903 (początkowo z A. Gentile, późniejszym ideologiem faszyzmu) wydawał i redagował pismo "La critica" (od 1945 "Quaderni della critica"); punktem wyjścia poglądów C. jest twierdzenie, że jedyną rzeczywistością jest duch, a wszystko, co istnieje, jest manifestacją jego wielopostaciowej aktywności; pierwotną i podstawową formą aktywności ducha jest estetyka, utożsamiana z "ogólnym językoznawstwem", ponieważ zarówno język, jak i sztuka są formami ekspresji; metodą sztuki i jej poznania jest intuicja, konkretne poznanie rzeczy jednostkowych; duch absolutny poza pięknem znajduje wyraz także w prawdzie (logika), pożyteczności (ekonomia) i dobroci (etyka); dziedziny te są autonomiczne (piękne może być nieprawdziwe i nieekonomiczne, ekonomiczne nie musi być piękne itd.); cała aktywność ducha jest historiograficzna, ponieważ nie ma poznawalnej rzeczywistości, która byłaby poza historią, więc nie można uprawiać filozofii bez historii; dzieła C. obejmowały wszystkie dziedziny tak rozumianej ekspresji ducha; wywarł olbrzymi wpływ na życie intelektualne współczesnych Włoch; m.in. Filozofia ducha, Logika, Estetyka.
- Croce Benedetto, (1866-1952)
- MAIANO, Majano da
- BENEDYKT, Pochodzenia łacińskiego,...