rodzaj krótkiego, anegdotycznego opowiadania, utrzymanego w żartobliwym nastroju, o luźnej kompozycji, przeplatanego dygresjami; g. wiedzie swój rodowód z opowieści ustnej wygłaszanej w trakcie biesiad; język zbliżony do potocznego, także w przekazach pisanych; za pierwowzór uznać można opowiastkę A. Mickiewicza Popas w Upicie z 1825; po nim g. pisali m.in. W. Pol, W. Syrokomla, H. Rzewuski, J. Chodźko, K. Pruszyński, M. Wańkowicz.
JANTA-POŁCZYŃSKI, JANTEK Z BUGAJA, PAN TADEUSZ, NOYSZEWSKI PIOŁUN, LESKOW, KASPROWICZ, POLSKA. LITERATURA. BAROK, PACH, NOWELA, ŁOZIŃSKI