język południowosłow. używany jako główny w Chorwacji, Serbii, Czarnogórze, Bośni i Hercegowinie, a jako drugi - w Słowenii i Macedonii; Chorwaci oraz Serbowie przesadnie podkreślają drugorzędne różnice słownikowe między językami używanymi w ich krajach: w istocie jest to jeden język pisany dwoma alfabetami; najwcześniejsze zapisy z XII w. (w Serbii j. pisany był odmianą staro-cerkiewno-słowiańskiego); współcz. j. literacki opiera się na dialekcie centralnym, tzw. sztokawskim (od co = szto); dialekt czakawski (co = što) zanika, używany jeszcze na wyspach dalmatyńskich i w Istrii, dialekty kajkawskie (co = kaj) używane są w Chorwacji (wraz z Zagrzebiem).
DANIČIĆ Djuro, KARADŽIĆ, LESKIEN, SONANTY