jedna z głównych postaci komedii Aleksandra Fredry Śluby panieńskie
Aniela, córka pani Dobrójskiej, panienka delikatna i słodka, łatwo ulega namowom energicznej kuzynki Klary i wraz z nią składa ślubowanie, że nigdy nie wyjdą za mąż. Modna literatura romantyczna przekonała ją, że miłość zawsze prowadzi do nieszczęścia, a rodzinne doświadczenia Klary dowodzą, że najgorszym z nieszczęść jest nieudane małżeństwo. Kiedy do domu pani Dobrójskiej przyjeżdża z wizytą Radost ze swoim uroczym, acz lekko bezczelnym bratankiem Guciem, Aniela osobiście przekonuje się, że mężczyźni są zarozumiali, źle wychowani i pewni, iż każda młoda panna koniecznie musi o nich marzyć skrycie. Dlatego też traktuje Gustawa z grzecznym lekceważeniem, dopóki nie wyznaje jej on, że kocha miłością wielką inną Anielę, jednak nie może jej poślubić, bo bezduszny i uparty stryj (w istocie bezgranicznie dobroduszny Radost) jako jedyny opiekun zmusza go do zaplanowanego przez siebie związku, a o ukochanej bratanka nawet nie chce słyszeć. Serdecznie współczucie Anieli zmienia się w zazdrość o tak wielkie uczucie, gdy jakoby ranny w rękę Gucio zaczyna jej dyktować płomienne listy do ubóstwianej dziewczyny. Kiedy w końcu Gustaw wyznaje, że nie ma innej Anieli, a wszystkie jego opowieści miały tylko przełamać jej obojętność, panna Dobrójska z radością godzi się go poślubić.