Postać z Pana Tadeusza Adama Mickiewicza.
Znany wśród szlachty zabijaka, niedościgły strzelec i szermierz; choć ubogi, cieszący się niezwykłą popularnością, estymą i faktycznie stojący na czele licznego rodu. Brat › Sędziego (który jednak nie znał go za młodu) i ojciec ➞ Tadeusza, który utrzymywany jest w przekonaniu, że Jacek nie żyje. W afekcie zabił niegdyś ➞ Stolnika Horeszkę, magnata, który odmówił mu ręki swej córki - na skutek tej zbrodni (nieszczęśliwie a przypadkowo powiązanej z atakiem rosyjskim na zamek wielmoży) Jacek zniknął z Litwy i - aby zmazać winę - przemienił całkowicie swe życie: bohatersko walczył w interesie polskim zagranicą, a z największego pyszałka stał się żebrzącym mnichem, bernardynem, o celowo wybranym imieniu Robak.
Poznajemy go, gdy jako kwestarz klasztorny (jeden tylko milczący ➞ Maciej Dobrzyński rozpoznaje w nim Soplicę) w konspiracji agituje na Litwie za powstaniem narodowym, które miałoby wspomóc planującego wojnę z Rosją Napoleona. Na przeszkodzie staje mu pieniactwo szlachty, która - choć entuzjastycznie podchodzi do walki z Moskalem - jest w stanie zdobyć się jedynie na lokalne burdy i mszczenie uraz sąsiedzkich. W wyniku szlacheckiej napaści na Soplicowo wywiązuje się bitwa z oddziałem rosyjskim, w której Jacek zostaje postrzelony i umiera, wyjawiając swą prawdziwą tożsamość tylko przed Sędzią i ➞ Gerwazym. Z Tadeuszem wiązał Jacek plany pogodzenia Sopliców z domem Horeszków - swatał mu ➞ Zosię, wnuczkę Stolnika, której wychowaniem także zajął się po zesłaniu jej rodziców na Sybir. To życzenie ziściło się już po jego śmierci.