Tytułowy bohater dramatu Georga Büchnera.
Fizylier w wojsku pruskim, niewykształcony, prosty chłop. Żołd, pieniądze za- robione na posłudze fryzjerskiej u Kapitana oraz to, co dostaje od Doktora, ba- dającego na nim wpływ odżywiania na funkcje życiowe, oddaje Marii, matce ich synka Kristiana. W garnizonowym miasteczku jest obiektem kpin i szyderstw - jego przełożeni insynuują, że Maria, mimo iż Woyzeck tak o nią dba, odpłaca mu niewiernością. Początkowo nie chce w to uwierzyć: Maria i syn są całym jego światem, jedynym, co ma. Kiedy przekonuje się, że Maria akceptuje zaloty Tamburmajora, przeżywa szok. Nachodzą go złe myśli i koszmarne sny zapowiadające zbrodnię. Kupuje nóż i zabiera ukochaną nad staw - tam zadaje jej kilka śmiertelnych ciosów. Woyzeck jednak nie doznaje ukojenia - popada w obłęd.
Do napisania sztuki zainspirowała Büchnera prawdziwa historia Johanna Christiana Woyzecka z Lipska, który 21 czerwca 1821 r. zamordował z zazdrości wdowę po chirurgu, niejaką Woost. Woyzecka stracono 1824 r. Büchner w swojej sztuce przeciwstawia naturę (Woyzeck, Maria, Tamburmajor) kulturze (Kapitan i Doktor). Jednak Kapitan i Doktor, uznawani przez głównego bohatera za zacnych i lepszych od niego, wygłaszają jedynie frazesy i wcale nie stoją moralnie wyżej od swej ofiary. Sztuka do dziś gości w repertuarach wielu teatrów, była też kilkakrotnie ekranizowana m.in. przez Georga Klarena (1947, w roli głównej Kurt Meisel), Wernera Herzoga (1978, jako Woyzeck Klaus Kinski) i Jánosa Szásza (1994, Lájos Kovács).