gat. narracyjny, opowiadanie fabularne o nieprawdziwej i nieprawdopodobnej treści; przypowieść na temat sytuacji, charakterów, postaw, zwierząt, przyrody; pisana w celu dydaktycznym lub filoz. Dzieli się na b. epigramatyczną (zwięzła, czterowersowa, z morałem, operuje paralelizmem i kontrastem, odwołuje się do intelektu) i narracyjną (dłuższa, z zarysowaną sytuacją, korzysta z pointy, morału, emocjonalnej funkcji języka, przeważnie wiersz sylabiczny). Twórcą b. jest legendarny Ezop. Kanon bajki określiło oświecenie, we Francji F. de La Fontaine, w Rosji I.A. Kryłow, w Polsce I. Krasicki, autor Bajek i przypowieści (1779) i Bajek nowych (1803) oraz S. Trembecki, K. Węgierski, J. Ursyn Niemcewicz, K. Brodziński, A. Naruszewicz. Istnieją także b. ludowe, żyjące w tradycji ustnej, utrwalone w pamięci pokoleń, np. Bajka o Rusie, Czechu i Lechu, o Smoku wawelskim; b. dla dzieci, np. Tomcio Paluch, Kot w butach, b. magiczne, np. Baśnie polskie.
bajka
Słownik języka polskiego