starocelt. i celt. poeta i pieśniarz, wieszcz; występował w średniowiecznej Walii, Bretanii, Szkocji, Irlandii. Wędrowni pieśniarze byli charakterystycznym elementem średniowiecznej kultury dworskiej w całej Europie ( truwerzy, trubadurzy, minstrele, wajdeloci), podobnie jak aojdowie w starożytnej Grecji. Przekazywane z pokolenia na pokolenie pieśni, wiersze recytowali zazwyczaj z akompaniamentem harfy, opisując mężne zwycięstwa rycerzy, genealogię rodów, historię, tradycję, wierzenia, obyczaje; układali je także samodzielnie. Pod wpływem twórczości trubadurów rozwinęli gat. poezję miłosnej, przyczynili się do rozwoju epickiej poezji bohaterskiej i ballady.
bard
Słownik języka polskiego