(1795-1821)
poeta ang. Debiutował wierszem O samotności (1817); wydał tomy Wiersze (1817), Endymion (1818): wyraz fascynacji gr. mitem wyrażającym rozdwojenie człowieka
między zmysłowością aduchowością. Wl.1818-20 napisał poematy Hyperion, Wigilia św. Agnieszki, Wigilia św. Marka, Lamia, Upadek, balladę Piękna pani miłosierna oraz ody Do Psyche, Do słowika, Ogreckiej urnie, OMelancholii inajsłynniejsza Do Jesieni. Twórczość K. wyrasta zfascynacji starożytną Grecją iromantykami ang. (np. Byronem). K. pragnął ocalić wpoetyckim zapisie ideał piękna. Fragmenty ody Ogreckiej urnie - "Piękno jest prawdą, prawda - pięknem", sentencja najlepiej charakteryzująca jego twórczość, która wostatnim okresie życia poety była jedynym sposobem walki zpostępującą gruźlicą, próbą przeciwstawienia śmierci wartości piękna. Na zaproszenie P.B. Shelleya wyjechał do Włoch (1820), rok później zmarł. Poeta-legenda, którego poezja stała się wzorem dla pokolenia romantyków. Dla pol. czytelnika interesujący jest sonet oT. Kościuszce, wktórym ang. poeta gloryfikuje pol. generała, widząc wnim drogie romantykom umiłowanie wolności ducha. Poezję K. tłum. na jęz. pol. m.in. J. Kasprowicz, Z. Kubiak iS. Barańczak.