(Cestoda)
gromada płazińców; ok. 1,5 tys. gat.; pasożyty wewnętrzne kręgowców, rzadziej bezkręgowców; są przyczyną wielu chorób zwierząt i ludzi (tasiemczyce); ciało grzbietowo-brzusznie spłaszczone, taśmowate, złożone z członów (u niektórych gat. ich liczba dochodzi do kilku tysięcy), zróżnicowane na główkę zw. skoleksem, szyjkę i wstęgę; główka zaopatrzona jest w mechanizm czepny (przyssawki, haki); układ wydalniczy typu protonefrydialnego; wchłanianie pokarmu następuje całą powierzchnią ciała; brak narządów zmysłów, z wyjątkiem słabo rozwiniętych komórek czuciowych; brak układu oddechowego; w większości są obojnakami; w każdym członie z reguły pełny zestaw narządów płciowych; cykl rozwojowy złożony, przebiega dwojako: u części gat. (np. u bruzdogłowca szerokiego) jaja, aby mogły się rozwijać, muszą dostać się do wody, w której znajduje się żywiciel pośredni; z jaj wykluwają się larwy, spożywane przez skorupiaki, a te z kolei przez pewne gat. ryb, u których następuje dalszy rozwój pasożyta; u innych t. nie jest to niezbędne, gdyż rolę żywicieli pośrednich pełnią zwierzęta lądowe i owady, w których rozwijają się larwy inwazyjne; dojrzewanie larw następuje w ciele żywiciela ostatecznego (np. tasiemiec uzbrojony); dawniej dzielono t. na podgromadę t. niższych (t. nieczłonowatych) i t. wyższych (t. właściwych); obecnie t. niższe, których gł. przedstawicielem jest amfilina, traktuje się jako samodzielną gromadę; m.in. t. uzbrojony, t. nieuzbrojony, t. bąblowcowy, bruzdogłowiec szeroki.