(biol. 2)
układ kostny, kościec - twarde rusztowanie ciała kręgowców i ludzi, składające się z kości połączonych ze sobą za pomocą stawów, chrząstko-zrostów i więzadeł; kości tworzą układ dźwigni poruszających się w następstwie skurczów mięśni szkieletowych; niektóre części sz. nie spełniają roli dźwigni, lecz stanowią ochronę wrażliwych narządów (np. kości czaszki ochraniające mózg); osią układu kostnego jest kręgosłup, zbudowany z kręgów (szyjnych, piersiowych, lędźwiowych, krzyżowych i guzicznych); pierwszy krąg szyjny połączony jest z czaszką; od części piersiowej kręgosłupa odchodzą żebra formujące klatkę piersiową zamkniętą mostkiem; na górnej części klatki piersiowej umocowana jest obręcz kończyny górnej, do której należy łopatka i obojczyk; od obręczy kończyny górnej odchodzą kości tych kończyn (prawej i lewej); kręgosłup osadzony jest w obręczy kończyny dolnej, utworzonej z dwóch kości miednicznych i kości krzyżowej.