(1257-96)
książę wielkopol., król Polski od 1295, z rodu Piastów. Do 1279 zjednoczył całą Wielkopolskę; na mocy testamentu Henryka IV Probusa w 1290 objął rządy w Krakowie, który utracił w rok później na rzecz Wacława II. W 1295 stał się również władcą Pomorza. Za poparciem duchowieństwa (zwł. arcybp. Jakuba Świnki) oraz mieszczaństwa i rycerstwa ukoronował się 1295 na króla Polski. Wkrótce został zamordowany.