stały układ ograniczający strategiczne zbrojenia ofensywne i określający liczebność strategicznych środków przenoszenia broni nuklearnej, podpisany w Wiedniu 18 VI 1979 przez J. Cartera i L. Breżniewa. Obejmował on obok środków wymienionych w SALT I także ciężkie bombowce zdolne do przenoszenia broni atomowej. Ustalono konkretne limity ilościowe i jakościowe uzbrojenia nuklearnego dla obu stron. Wobec interwencji zbrojnej ZSRR w Afganistanie nie ratyfikowany, ale w praktyce przestrzegany przez obie strony. Rokowania rozbrojeniowe kontynuowano pod nazwą START.
SALT II
Historia