Reklama

Aleksander Błok

Żył w latach 1880-1921 i zadebiutował w 1904 roku zbiorem Wiersze o Pięknej Damie (Stichi o Priekrasnoj Dam’e).

Popularność  zyskał  jako  nastrojowy  liryk,  uwodzący śpiewnością wiersza, niesłyszalną niestety w obcojęzycznych przekładach tej poezji. Do najważniejszych  jego  przedrewolucyjnych  tomów  zalicza  się  zbiory:  Niespodziewana  radość (Nieczajannaja radost’, 1907), Śnieżna maska (Snieżnaja maska, 1907), Ziemia pod śniegiem  (Ziemlja  w  sniegu,  1908),  Nocne  godziny  (Nocznyje  czasy,  1911),  Wiersze  o  Rosji (Stichi o Rossiji, 1915). Z fascynacją pomieszaną z przerażeniem wsłuchiwał się, jak mówił, w muzykę rewolucji

Reklama

Ważnym  manifestem  literackim  stał  się  jego  poemat  Dwunastu  (Dwienadcat’,  1918), w którym w awangardowej stylistyce dokonuje apoteozy rewolucyjnej anarchii, łącząc czerwonogwardzistów z osobą Chrystusa. Po opublikowaniu Dwunastu wielu z przyjaciół poety odmawiało podania mu ręki, autora określano współczesnym satanistą. Błok po 1917 roku napisał kilka artykułów dotyczących bieżącej problematyki, opublikował zbiór wierszy Za granicą minionych dni (Za granju proszłych dniej, 1920), pracował nad poematem  Odwet  (Wozmiezdije,  1920-1921).  

Brał  udział  w  pracach  kierowanego  przez Gorkiego zespołu przygotowującego popularne edycje klasyków światowej literatury, wspomina się go jako milczącego przewodniczącego kilku zebrań pisarzy. Ostatni jego publiczny występ z recytacją swych wierszy przebiegł pod znakiem bezpardonowych ataków młodszych poetów, wobec których czterdziestoletni klasyk zdawał się bezbronny i zrezygnowany. Zmarł nagle w sierpniu 1921 roku, w kilka dni po tragicznej śmierci Mikołaja Gumilowa. Wraz z jego odejściem zamknął się "srebrny wiek" rosyjskiej poezji.

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama