Żył w latach 1880-1921 i zadebiutował w 1904 roku zbiorem Wiersze o Pięknej Damie (Stichi o Priekrasnoj Dam’e).
Popularność zyskał jako nastrojowy liryk, uwodzący śpiewnością wiersza, niesłyszalną niestety w obcojęzycznych przekładach tej poezji. Do najważniejszych jego przedrewolucyjnych tomów zalicza się zbiory: Niespodziewana radość (Nieczajannaja radost’, 1907), Śnieżna maska (Snieżnaja maska, 1907), Ziemia pod śniegiem (Ziemlja w sniegu, 1908), Nocne godziny (Nocznyje czasy, 1911), Wiersze o Rosji (Stichi o Rossiji, 1915). Z fascynacją pomieszaną z przerażeniem wsłuchiwał się, jak mówił, w muzykę rewolucji.
Ważnym manifestem literackim stał się jego poemat Dwunastu (Dwienadcat’, 1918), w którym w awangardowej stylistyce dokonuje apoteozy rewolucyjnej anarchii, łącząc czerwonogwardzistów z osobą Chrystusa. Po opublikowaniu Dwunastu wielu z przyjaciół poety odmawiało podania mu ręki, autora określano współczesnym satanistą. Błok po 1917 roku napisał kilka artykułów dotyczących bieżącej problematyki, opublikował zbiór wierszy Za granicą minionych dni (Za granju proszłych dniej, 1920), pracował nad poematem Odwet (Wozmiezdije, 1920-1921).
Brał udział w pracach kierowanego przez Gorkiego zespołu przygotowującego popularne edycje klasyków światowej literatury, wspomina się go jako milczącego przewodniczącego kilku zebrań pisarzy. Ostatni jego publiczny występ z recytacją swych wierszy przebiegł pod znakiem bezpardonowych ataków młodszych poetów, wobec których czterdziestoletni klasyk zdawał się bezbronny i zrezygnowany. Zmarł nagle w sierpniu 1921 roku, w kilka dni po tragicznej śmierci Mikołaja Gumilowa. Wraz z jego odejściem zamknął się "srebrny wiek" rosyjskiej poezji.