W średniowieczu powstawały liczne utwory parateatralne i dramatyczne, które nazywa się od XIX w. dramatami liturgicznymi (ten termin wprowadził E. Coussemaker). Były to utwory związane bezpośrednio z kościelnymi obrzędami, czyli liturgią, zazwyczaj anonimowe. Na Zachodzie pojawiły się takie dramatyzacje liturgiczne już w IX w. Łacińskie nazwy dramatu liturgicznego to ordo lub processio (rzadziej także versus). Właściwe dramaty liturgiczne, takie, które posiadały akcję, pojawiły się dopiero w XII w. we Francji, w Niemczech i Anglii oraz na terenie Włoch. Celem dramatu liturgicznego było przekazanie treści teologicznej za pomocą symboli wizualnych: gestów, ruchów, mimiki. Środkom wizualnym i plastycznym towarzyszyły słowa. Objętość typowego dramatu liturgicznego nie była zbyt duża – ok. 100 wierszy, na które składały się łacińskie pieśni oraz recytacje, najczęściej w całości zaczerpnięte z Pisma Świętego, brewiarza, mszału, modlitw i formuł graduału. Dramaty liturgiczne odgrywano przed kościołami (rzadziej w ich wnętrzach), wykonawcami byli zazwyczaj duchowni, a także klerycy lub żacy.
Rozwój dramatu liturgicznego został wstrzymany odpowiednimi zapisami w dokumentach soboru trydenckiego (1563), gdzie postanowiono zakazać wystawiania tego typu dramatów.