Ewangelia ta stanowi jedną całość z Dziejami Apostolskimi, a jej autorem według najstarszej tradycji jest św. Łukasz, lekarz z zawodu, uczeń i towarzysz wypraw misyjnych apostoła Pawła. Symbolem Łukasza Ewangelisty jest wół. Ewangelia i Dzieje są dziełem unikatowym w Nowym Testamencie, a poprzez swą strukturę wyraża pełnię chrześcijańskiego orędzia. Ewangelia jest cała ukierunkowana na wydarzenia, które dokonały się w Jerozolimie, tymczasem Dzieje Apostolskie to wyjście z Jerozolimy i głoszenie „dobrej nowiny” najpierw w Judei, potem w Samarii i aż po krańce ziemi.
Początkowe rozdziały Ewangelii pełnią funkcję biograficzną zgodnie ze starożytnym schematem, według którego dzieciństwo wielkich postaci zapowiada ich przyszłość. Przede wszystkim jednak stanowi swego rodzaju uwerturę zapowiadającą zasadnicze tematy dzieła. W pierwszych dwóch rozdziałach autor świadomie nawiązuje do stylu starotestamentalnego wprowadzając cztery kantyki, które doskonale odpowiadają starotestamentalnym kanonom literackim. W sensie ścisłym Ewangelia rozpoczyna się dopiero w trzecim rozdziale z wystąpieniem Jana Chrzciciela, chrztem Jezusa i kuszeniem. Wydarzenia te stanowią wprowadzenie do działalności Jezusa, którą Jezus rozpoczyna w Galilei głosząc bliskość Królestwa Bożego. Potwierdza swoją misję znakami, takimi jak uzdrowienia, wypędzanie złych duchów i odpuszczenie grzechów. Nie wszyscy jednak przyjmują Królestwo przez niego głoszone. Tylko niewielka grupa uczniów pozostaje mu wierna. Dokonuje się podział na wierzących i tych, którzy Jezusa nie przyjmują.
Następuje, podobnie jak w Ewangelii Marka, przejście do drugiej części Ewangelii. Punktem zwrotnym jest podjęcie podróży do Jerozolimy, poprzedzonej i przygotowanej przez scenę przemienienia. Opis podróży do Jerozolimy obejmuje około 40 proc. Ewangelii Łukasza (9,51-19,28). Jezus podczas podróży poucza uczniów, mówi im o Królestwie, ale w kontekście bardziej wspólnotowym. Nie tracąc nic ze swej historyczności podróż wydaje się zapowiadać drogę uczniów i Kościoła po zmartwychwstaniu, ukazuje sposób życia chrześcijanina. Droga Jezusa staje się drogą każdego ucznia, który decyduje się iść za mistrzem.
Podróż kończy triumfalny wjazd do Jerozolimy, który równocześnie otwiera ostatnią część Ewangelii. Są w niej przedstawione ostatnie dni Jezusa w Jerozolimie, jego mowa eschatologiczna, pożegnalna mowa skierowana do uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy, a wreszcie męka, śmierć i zmartwychwstanie. Św. Łukasz w trzech momentach przedstawił fakt zmartwychwstania. Pierwszym jest odkrycie pustego grobu, centralnym wzruszające spotkanie Jezusa z uczniami w drodze do Emaus, a końcowym pojawienie się Jezusa pośród uczniów, którzy nie mogą zrozumieć, co oznacza pusty grób. Ewangelia kończy się wyjaśnieniem, że trzeba było, aby Mesjasz cierpiał, oraz zapowiedzią, że odtąd w jego imię będzie głoszone nawrócenie i odpuszczenie grzechów.
Św. Łukasz był przez wielowiekową tradycję chrześcijańską traktowany jako historyk, który najwierniej przekazał Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa.
Św. Łukasz sądził, że historia świata składa się z trzech okresów: czasów Izraela, czasów Jezusa i czasów Kościoła. Czas Izraela trwał do Jana Chrzciciela, czas Kościoła zaczął się z Zesłaniem Ducha św., czas Jezusa to czas zbawienia.