W literaturze hellenistycznej termin ewangelia oznaczał dobrą wiadomość. Twórcą ewangelii jako gatunku literackiego był chrześcijanin, którego tradycja nazywa Markiem. Oprócz Marka jeszcze trzej inni autorzy starali się przekazać Dobrą Nowinę o Jezusie z Nazaretu, posługując się zainicjowanym przez Marka gatunkiem literackim.
Ewangelie Nowego Testamentu nie są biografią Jezusa, nie są również wiadomością o zwycięstwie w sensie hellenistycznym. Są dokumentem historycznym opracowanym teologicznie, świadectwem, które staje równocześnie wezwaniem i motywem wiary.
Sztuka chrześcijańska przedstawia ewangelistów albo pochylonych nad księgami i piszących, albo poprzez symbole. Zgodnie z wielowiekową tradycją symbole te wyrażają odmienność ich stylu, widoczną już w prologach poszczególnych ewangelii. Symbol „człowieka” (lub anioła) przyporządkowano Mateuszowi, ponieważ jego Ewangelia rozpoczyna się rodowodem Jezusa. Marek otrzymał znak „lwa”, gdyż jego opis zaczyna się obrazem Jana Chrzciciela „wołającego na pustyni”. Łukasz, którego Ewangelię otwiera scena ofiary Zachariasza, symbolizowany jest przez zwierzę składane w ofierze – „woła”. Jan tymczasem ze względu na wzniosłość jego teologii (Na początku było Słowo) ma za symbol „orła”.