Geoffrey Chaucer (1340–1400) jest największym poetą średniowiecznej Anglii. Jego ojciec trudnił się kupiectwem i dostarczał wino na królewskie stoły. Tak więc od dzieciństwa życie Chaucera biegło wokół spraw dworskich (bo pozostał w ich kręgu do śmierci). Również twórczość Chaucera ma dworski charakter.
Wiele podróżował po Europie – jako negocjator handlowy: m.in. do Francji i Włoch. Naśladował i podziwiał literaturę francuską i włoską, czerpał chętnie z francuskich wzorów.
Opowieści kanterberyjskie (Canterbury Tales) są do pewnego stopnia anglosaską wersją Dekameronu Boccaccia. Dzieło nie zostało dokończone– autor spisał 24 opowieści. Utwór ma podobną ramę narracyjną do Dekameronu: oto na pielgrzymce do opactwa Canterbury w hrabstwie Kent spotyka się trzydziestu pątników, którzy opowiadają sobie różne historie, a każdy reprezentuje jakiś stan, jakieś środowisko, jakiś zawód – w ten sposób powstaje panorama całego społeczeństwa. Podczas lektury Opowieści można się zanurzyć w codzienne życie dawnego świata, nurt jego problemów i w odwieczne ludzkie utrapienia i radości.
Opactwo Canterbury było centrum pielgrzymkowym Anglii. Tutaj w 604 lub 605 roku zmarł św. Augustyn z Monte Celio, który ochrzcił pod koniec VI wieku króla Kentu, św. Etelberta, tutaj także była pierwsza angielska katedra, siedziba biskupstwa i opactwo benedyktyńskie pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła.
W kantenberyjskiej katedrze spoczywały doczesne szczątki św. Tomasza Becketa, który zginął w 1170 roku za sprawą króla Henryka II. Poeta wraz z towarzyszami wędrował właśnie do grobu tego świętego (jego grobowiec kazał zburzyć król Henryk VIII).
Na utwor Chaucera składają się opowieści: Rycerza, Młynarza, Włodarza, Kucharza (niedokończona), Prawnika, Damy z Bath (którą poeta poprzedził satyrą na kobiety i małżeństwo), Kwestarza, Woźnego, Scholara, Kupca, Giermka, Ziemianina, Mniszki (opis męczeństwa św. Cecylii), Sługi kanonika, Lekarza, Sprzedawcy relikwii (satyra na kler), Żeglarza, Przeoryszy, samego Chaucera, w której ośmiesza romans rycerski współczesnych mu poetów minorum gentium, Mnicha, Księdza, Szafarza (bajka o kruku, zaczerpnięta z Owidiusza) i Proboszcza. Dwie z nich to przeróbki nowel Boccaccia, jedna została zaczerpnięta z francuskiej fabliau pt. De Gombert et ses deux Clers, wreszcie dwie inne to zapożyczenia z autorow starożytnych.
Opowieści Chaucera są „galerią” ludzkich zachowań społeczeństwa średniowiecznej Anglii. Poeta zmieścił niemal cały świat angielski w swoim dziele – stworzył kosmos, gdzie wszystko żyje, zmienia się, oddycha własnym żywiołem.Znany polski anglista i medewista, Przemysław Mroczkowski, w związku z tym zanotował:
W Opowieści Rycerza (The Knight’s Tale) poeta maluje postać – można rzec – zawodowego wojskowego, który pochodzi ze świetnego rodu, otrzymał dobre wykształcenie, walczy za wiarę na rubieżach Europy (w Prusiech, na Litwie, na Rusi – jak mówi Chaucer). Taka postać to ktoś z czasów poety – tacy rycerze jeszcze wtedy istnieli (nawet walczyli pod Grunwaldem – jako sprzymierzeńcy Krzyżaków). Rycerz szuka pięknych przygód i pięknych dam, ma jednak także przekonanie o swym posłannictwie i nosi w sobie kodeks pobożnego wojownika (Trouthe and honour, fredom and curteisie – Wierność i godność, szlachetność i dworskość).
Autor przygody Rycerza przenosi w świat antyczny, ale realia, które w tym świecie panują, to czternastowieczna Anglia.