Herod Wielki

Król żydowski od roku 37 p.n.e., chociaż już w roku 40 p.n.e. senat rzymski mianował go królem Żydów. O władzę walczył wszystkimi siłami, a jego panowanie charakteryzowało się brutalnością. Nawiązuje do tego opis rzezi dzieci w Ewangelii Mateusza. To ewangeliczne wydarzenie dobrze oddaje jego charakter oraz atmosferę rządów Heroda, który broniąc swego zagrożonego panowania doprowadził do śmierci swej żony Mariamme, oraz trzech swoich synów – Aleksandra, Arystobula i Antypatra. Herod Wielki był wielkim budowniczym nie tylko Jerozolimy, ale niemal całej Palestyny. To on przebudował Samarię, zbudował portowe miasto Cezareę Nadmorską, stworzył łańcuch twierdz, z których największe były Masada, Macheront, Herodium i Hirkania. Ukoronowaniem jego przedsięwzięć była budowa, a raczej przebudowa, Świątyni Jerozolimskiej. Władzę po nim dzielili między sobą trzej jego synowie, wspominani w ewangeliach: Herod Archelaus, Herod Antypas i Herod Filip.