Żył od 13 IX 1894 do 27 XII 1953 - studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1916-19 był współpracownikiem czasopisma studenckiego "Pro Arte et Studio", w roku 1918 współzałożycielem kabaretu w kawiarni "Pod Picadorem", a w 1920 - grupy poetyckiej "Skamander".
Od roku 1924 stały współpracownik "Wiadomości Literackich" (m.in. redaguje autorską rubrykę "Camera obscura"). Równocześnie w latach 1919-32 jest współzałożycielem i kierownikiem literackim kabaretu "Qui Pro Quo", nadto związany jest z pismami satyrycznymi "Cyrulik Warszawski" i "Szpilki". W latach wojny początkowo przebywa w Paryżu, następnie w Brazylii (1940-42) i USA (1942-46), współpracując z emigracyjnym tygodnikiem "Wiadomości Polskie Polityczne i Kulturalne" oraz wydawanym przez Słonimskiego w Londynie miesięcznikiem "Nowa Polska". Po powrocie do kraju osiadł w Warszawie, krótko jest kierownikiem literackim Teatru Nowego (1947-50), następnie wobec ograniczeń cenzuralnych dla twórczości oryginalnej rozwinął szeroką działalność wydawniczą, przekładową, publicystyczną.
W 1951 r. otrzymał nagrodę państwową I stopnia. Sławę poetycką przyniosły mu już pierwsze utwory, poemat Wiosna (1918) i zbiory poetyckie: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922), Wierszy tom czwarty (1923), w których odszedł od młodopolskiej poetyki i nastrojów dekadencji ku problematyce życia współczesnego, z elementami witalizmu, nastrojowego sentymentalizmu i wykorzystaniem jako tworzywa języka potocznego. W następnych zbiorach: Słowa we krwi (1926), Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933), Treść gorejąca (1936), a także poemacie satyrycznym Bal w operze (1936) i zbiorze satyr Jarmark rymów (1934) pojawiły się akcenty ostrej krytyki stosunków społecznych, egzystencjalny niepokój, tendencje liberalne, pacyfistyczne, antyfaszystowskie i antynacjonalistyczne - niekiedy bardzo emocjonalnie objawiane - którym towarzyszył nawrót do tradycji romantycznej i klasycznej.
W latach wojny napisał wielki poemat liryczno-epicki Kwiaty polskie (wy- dany 1949). Posiada ogromny dorobek jako autor tekstów popularnych - są to liczne teksty piosenek, utwory kabaretowe, skecze, monologi, szopki, libretta do operetek, wodewile, wiersze dla dzieci (m.in. Lokomotywa, Ptasie radio, Zosia Samosia, Słoń Trąbalski). Obok twórczości poetyckiej i satyrycznej zapisał się też jako niezrównany szperacz i zbieracz osobliwości literackich, folklorystycznych, historycznych, zawartych w zbiorach Czary i czarty polskie, Polski słownik pijacki i antologia bachiczna, Cicer cum caule, czyli groch z kapustą, Piórem i piórkiem, Pegaz dęba, czyli panopticum poetyckie. Prowadził rozległą działalność edytorską, przygotowując m.in. Cztery wieki fraszki polskiej, Księgę wierszy polskich XIX wieku (wspólnie z J. Gomulickim). Autor przekładów klasyki rosyjskiej (m.in. Słowo o wyprawie pułku Igora, wiersze Puszkina, Rewizor Gogola, Mądremu biada Gribojedowa) i z innych literatur (Horacy, Rimbaud, Whitman). Uważany za jedne- go z najwybitniejszych i najpopularniejszych poetów polskich XX w.