do 1912 r. K. Wirstlein (27 VIII 1894 - 13 II 1969) - studiował w Krakowie, Wiedniu i (krótko) Lwowie filozofię, polonistykę i historię. Był aktywny w ruchu niepodległościowym, a po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego.
Od 1915 r. w niewoli rosyjskiej, z której uciekł po 2 latach i działał w POW. Od 1918 r. w Warszawie, jest współpracownikiem pisma "Pro arte et studio", współtwórcą kabaretu "Pikador" i "Skamandra". 1920 r. zatrudniony w biurze prasowym Wojska Polskiego. Po wojnie z Rosją sowiecką współpracuje z "Wiadomościami Literackimi", redaguje tygodnik "Kultura" (1931- 32), jest recenzentem "Gazety Polskiej". Od 1938 r. członek Polskiej Akademii Literatury, od 1939 r. do końca życia na emigracji (głównie w USA). W twórczości zaczynał od witalizmu, afirmacji życia, optymizmu i kultu młodości.
Rzeczywiście jest apologetą młodości, swobody, niezależności - pisał Piotr Kuncewicz. Witalizm - pochwała życia - to w ogóle znamię tamtych lat, ale Wierzyński wcielił ją najpełniej. Świat jest zabawą i wiersz jest zabawą. Radość ciała, walki, zwycięstwa zaowocowała w najgłośniejszym, już na skalę światową, tomie poety - w "Laurze olimpijskim" (1927), wierszach o tematyce sportowej nagrodzonych złotym medalem olimpijskim na olimpiadzie w Amsterdamie - zresztą najsłuszniej - i przełożonych na wszystkie chyba języki świata. I dodaje: Sukcesy swoje zawdzięczał Wierzyński poczuciu aktualności, materii współczesnej, zastosowaniu języka potocznego, no i temu, że jako poeta nie był wieszczem czy prorokiem, ale człowiekiem najzwyczajniejszym.
W latach 30. pisał Wierzyński lirykę patriotyczną (Wolność tragiczna, Kurhany, Ziemia wilczyca) do pesymizmu, katastrofizmu (Tkanka ziemi, Senmara), dramatycznej refleksji wyrażającej sprzeciw wobec zniewolenia Polski przez ZSRR (Krzyże i miecze, Czarny polonez). Ponadto autor opowiadań, szkiców literackich, recenzji teatralnych, wspomnień. W roku 1936 otrzymał literacką nagrodę państwową I stopnia.