Klęska rewolucji 1848 roku położyła kres oddziaływaniu zaangażowanej liryki politycznej okresu przedmarcowego. Rozczarowane mieszczaństwo coraz bardziej skłaniało się ku konserwatywnemu nacjonalizmowi, który znajdował wyraz w epigońskiej liryce zwłaszcza tak zwanego Kręgu Monachijskiego (Münchener Dichterkreis).
Liryka realizmu sięga na ogół nie do okresu przedmarcowego, lecz do wzorców klasycznych (Goethego) i romantycznych. Wśród form lirycznych na pierwszy plan wysuwają się wiersz refleksyjny i ballada. Do ulubionych przez poetów (m.in. Gottfrieda Kellera i Theodora Storma) należy wiersz opiewający naturę. Największe dokonania poeci realistyczni mają jednak w dziedzinie wiersza refleksyjnego, który w ich wykonaniu odznaczał się prostym układem rymów, nieskomplikowaną budową strofy i niewyszukanymi motywami. Prostota środków wyrazu pozwalała na bardzo osobisty i prawdziwy ton poetyckiej wypowiedzi. Tematami wierszy są podstawowe uczucia: miłość, szczęście, smutek i tęsknota. W wierszach z tego okresu panuje zasadniczo nastrój spokoju, rezygnacji i pogodzenia się z przemijalnością życia.
Utwory liryczne Theodora Storma charakteryzują się impresjonistyczną nastrojowością (np. Die Stadt, Meeresstrand), natomiast Conrad Ferdinand Meyer wychodzi poza obręb tradycji liryki refleksyjnej dzięki symbolicznej obrazowości swoich wierszy (Der römische Brunnen, 1882). Ballada osiąga najwyższy poziom artystyczny w utworach Theodora Fontanego i Conrada Ferdinanda Meyera jako ballada bohaterska i historyczna. Fontane opiewa bezinteresowną służbę (także pruskiej szlachty) dla dobra wspólnoty, której zagrażają mroczne i demoniczne siły tkwiące w człowieku lub działające nań z zewnątrz (np. Herr von Ribbeck auf Ribbeck im Havelland, 1889). Meyer przedstawia w swych balladach ważne wydarzenia i postaci historyczne - te ostatnie w momentach najwyższego wzburzenia i w sytuacjach skrajnych (np. Die Füße im Feuer, 1882).