Księga ta, choć tradycyjnie nosi tytuł List św. Pawła do Hebrajczyków, w istocie nie jest ani listem, ani jej autorem nie jest św. Paweł, a adresatami nie są Hebrajczycy. Jest to rodzaj homilii w postaci listu, odznaczającej się powagą stylu i języka. Data powstania jest dyskutowana, nie ulega jednak wątpliwości, że jest on skierowany do drugiej generacji chrześcijan. Zatem mógł powstać na przełomie pierwszego i drugiego wieku naszej ery. Trudno dociec, kto jest autorem tego pisma. Księga ma charakter chrystologiczny, przedstawia Chrystusa w zupełnie innym świetle, niż to czyniły ewangelie. Nie jest to opis życia i działalności Jezusa, lecz refleksja o charakterze teologicznym. Autor czerpie ze starotestamentalnej teologii i symboliki kapłaństwa, a posługując się terminologią związaną z kultem przedstawia zbawcze dzieło Jezusa. Chrystus przedstawiony jest jako kapłan, ale w sensie zupełnie innym niż kapłani Starego Przymierza. To jego życie i męka są przejawami kapłaństwa i ofiarowania, nie zaś spełnianie czynności kultowych w świątyni. Autor księgi posłużył się dwoma formami literackimi. Poprzez wykład o charakterze doktrynalnym przedstawił swą myśl teologiczną, poprzez pouczenia wskazał chrześcijanom, w jaki sposób mają żyć, aby dopełniło się w nich zbawienie, jakie im przyniósł jedyny kapłan Nowego Testamentu – Jezus Chrystus.
List do Hebrajczyków rozpoczyna napisaną piękną greką refleksja o Objawieniu się Boga:
Patriotyczne ugrupowanie przeciwstawiające się rzymskiej okupacji Palestyny i uczestniczące w powstaniu przeciwko Rzymowi (lata 66-70 n.e.). Nie jest pewne, czy istnieli już za czasów Jezusa, chociaż jeden z jego uczniów, Szymon, został określony przydomkiem zelota. Słowo to jednak znaczy również „gorliwy” i nie musi wskazywać na przynależność do ugrupowania zelotów.
Grupa reprezentująca w judaizmie nurt zachowawczy, raczej konformistyczny, ściśle związany z władzą zarówno świecką, jak i duchowną. To oni dzierżyli faktyczną władzę w Świątyni, gdzie jako kapłani sprawowali kult.Znane są ich powiązania z władzą okupacyjną Rzymu. Nie są znane teksty, które można określić jako saducejskie, stąd to, co o nich wiemy, to albo przypuszczenia, albo świadectwa innych, nie zawsze przychylne. Samo określenie saduceusze nawiązuje do hebrajskiego słowa sprawiedliwi (cadikim).
Judaistyczne ugrupowanie religijne powstałe w II wieku p.n.e. i istniejące do wojny żydowskiej w latach 66-70 n.e. Jego członkowie starali się żyć na uboczu, daleko od skorumpowanej – ich zdaniem – Jerozolimy i skażonej Świątyni. Uważali siebie za Nowe Przymierze, tych, którzy postępują drogami prawdy, sprawiedliwości i światła. Ich założycielem był tajemniczy „nauczyciel sprawiedliwości”. Esseńczycy rozwinęli myśl apokaliptyczną, przestrzegali czystości rytualnej bardziej nawet rygorystycznie niż czynili to faryzeusze, reprezentowali wysoki poziom moralny i przygotowywali się duchowo na interwencję Boga, który miał zniszczyć wszelkie zło na ziemi. Wyrażono przypuszczenia, że Jezus mógł należeć do ich wspólnoty. Nie ma na to jednak żadnych dowodów, a nauczanie Jezusa, niezbyt zainteresowanego praktykami czystości rytualnej, zasadniczo różni się od nauk esseńczyków.