Pod koniec lat pięćdziesiątych ukazało się dzieło odmienne od wszelkich powieści poprzednich dziesięcioleci.
Krytycy i publiczność byli już znudzeni falą powieści o tematyce społecznej, dlatego z entuzjazmem przyjęli The Alexandria Quartet (Kwartet aleksandryjski, 1957-60) Lawrence’a Durrella (1912-90). Akcja tetralogii, która jest najsłynniejszą pozycją autora, rozgrywa się w Aleksandrii przed II wojną światową. Poszczególne części łączą ze sobą postacie bohaterów i pomysł konstrukcyjny, oparty na względnym pojmowaniu rzeczywistości. W powieści brak chronologii i linearności, poznajemy kolejne, coraz to nowe interpretacje tych samych zdarzeń. Każdy element ulega zmianie w zależności od położenia obserwatora.
Ma to być literacka wersja teorii względności Einsteina. Co prawda jest ona niedopracowana od strony naukowej, ale porywa czytelnika egzotycznym tłem i interesującą fabułą. Poszczególne części powieści ukazują te same sytuacje i ludzi z innego punktu widzenia. Każda z kolejnych wersji wydaje się przeczyć poprzedniej. W części pierwszej bohaterka Justyna, żona milionera Nessima, nawiązuje romans z Darleyem, nauczycielem angielskiego. Jest między nimi wiele tajemnic, ale Darley jest pewien wzajemności. Jednak romans się kończy.
W następnej części opowiadanej przez lekarza Baltazara, okazuje się, że romans z Darleyem był dla Justyny tylko przykrywką do innego romansu. W trzeciej części dowiadujemy się, że Justyna kochała tylko męża, a spotykała się z tamtymi dwoma mężczyznami ze względów politycznych. Ona i Nessim należeli do spisku antybrytyjskiego. W ostatniej części wyjaśniają się ostatecznie wszystkie sprawy, wszystkie relacje okazują się niesłychanie zagmatwane. Intryga polityczna wzmaga element sensacji. Następne utwory Durrela już nie dorównują Kwartetowi inwencją i skalą artystyczną.