Ostatnie lata XVIII stulecia, będące też ostatnimi latami okresu oświecenia, nie były udane dla literatury francuskiej. Muzy zamilkły w obliczu przeobrażeń politycznych, jakie przyniosła ze sobą rewolucja 1789 r.
Jej bezpośrednie skutki dla piśmiennictwa to rozwój prasy, zniesienie cenzury, wolność słowa; ludzie czytają na głos ustawy, dekrety, artykuły prasowe, wiersze. Słowo przestaje być elitarne, staje się bronią. Piosenki rewolucyjne śpiewa cała Francja. Niezwykle popularny w tym okresie jest teatr, służy jako instrument do walki z przesądami i nadużyciami ancien régime’u.
Gra się tragedie Woltera, Josepha Marie Chéniera (brata poety André), Nepomucena Lemerciera. Sztuki przedstawiają też sceny z ówczesnego życia codziennego, czyli rewolucyjne święta i spektakle z gilotyną w roli głównej. Ale najtrwalszym dokonaniem literackim tej epoki jest pieśń Marsylianka, czyli dzisiejszy hymn Francji.
Powieść w tym okresie nadal jest bardzo popularna, z wyjątkiem lat 1792- 94, kiedy ukazało się ich 14 rocznie, a nie, jak w poprzednich latach, od 80 do 100; wielu pisarzy wtedy wyemigrowało, powodem był też prozaiczny brak papieru. Jednak już od roku 1795 liczba wydawanych powieści ponownie rośnie, ukazują się tłumaczenia dzieł angielskich (zwłaszcza powieści gotyckich), niemieckich i włoskich. Rozwija się powieść sentymentalna (najlepsza to L’Emigré Sénaca de Meilhana, z roku 1797) oraz powieść czarna, mająca za zadanie przerazić czytelnika, opowiadająca historie młodych dziewcząt, prześladowanych bądź więzionych i zmagających się ze swymi katami.
Coraz bardziej popularna staje się także proza autobiograficzna, pisarze pragną zrobić swoisty rozrachunek życia, publikuje się listy Laclosa (do żony), pani Roland (żona ministra Ludwika XVI), Jeana-Baptiste Louveta. Ale tak naprawdę do literatury wrócą Francuzi dopiero po upadku Napoleona. Będą to już zupełnie inne utwory i tendencje, zwiastujące romantyzm.