Ogromne corpus literatury stricte naukowej, w tym traktaty medyczne, geograficzne i matematyczne, które powstały w okresie hellenistycznym, są dla nas bezpowrotnie stracone. Tylko z późniejszych przekazów i nielicznie zachowanych fragmentów znamy pisma uczonych tej miary, co Hipparch (odkrywca zjawiska precesji), Arystarch z Samos (matematyk i twórca teorii heliocentrycznej), Herofilos (wielki badacz układu krwionośnego) czy geometra Apollonios z Perge. Do naszych czasów zachowało się 14 ksiąg Elementów Euklidesa, przez długie stulecia podstawy studiów geometrycznych. Przetrwały liczne pisma przypisywane przez tradycję wybitnemu uczonemu i lekarzowi epoki klasycznej, Hipokratesowi. Ocalał również niezwykle wpływowy i szalenie w późniejszych czasach popularny (na łacinę przełożyli go m.in Cyceron i bratanek Tyberiusza, Germanik) poemat dydaktyczny Aratosa z Soloi, Phaenomena, w którym zawarte zostały opis konstelacji gwiezdnych widocznych na półkuli północnej i kalendarz zjawisk astronomicznych, oraz podobnego charakteru poematy Nikandra z Kolofonu Theriaka i Alexipharmaka (pierwszy zajmuje się jadowitymi zwierzętami, drugi natomiast poświęcono rozważaniom nad odtrutkami).
Literatura naukowa w okresie hellenistycznym
Literatura światowa