Literatura w renesansie XII-wiecznym

Tak zwany renesans XII-wieczny swe centrum miał we Francji (choć czerpał soki z całej Europy i na całą promieniował swymi osiągnięciami), a przypadające na owo stulecie gwałtowne przyspieszenie rozwoju kulturalnego wiąże się z upowszechnieniem i pogłębieniem wiedzy, co w realiach średniowiecza oznacza przede wszystkim znajomość pisarzy antycznych. Dla ludzi mających ambicje kulturalne prawie obowiązkowa staje się znajomość dialogów Platona, pism Arystotelesa, prac Seneki i Cycerona (dzięki czemu łacina dwunastowieczna jest bardziej kunsztowna niż w stuleciu wcześniejszym czy w następnych). Na tym podglebiu rozkwita literatura świecka, docierająca do szerokiego (jak na tę epokę) czytelnika i sztuka (gotyk). Filozofowie z tzw. szkoły z Chartes podejmują się reinterpretacji prac Platona i odchodzą od moralizującego symbolizmu w postrzeganiu przyrody.