Literatura za czasów Augusta

Zwycięstwo w wojnie z Antoniuszem, przypieczętowane samobójstwem tego ostatniego i egipskiej królowej Kleopatry VII, uczyniło młodego pasierba Juliusza Cezara, Oktawiana (od 27 r. p.n.e. Augusta) jedynym panem imperium. Utrzymanie tej pozycji wymagało jednak umiejętnej polityki wewnętrznej – program reformy obyczajów i szeroko zakrojona propaganda służyły zatem, w zamyśle princepsa (princeps senatus – pierwszy senator), utrzymaniu ładu i zalegalizowaniu zarówno pozycji Rzymu jako stolicy, jak i rodziny Juliuszy jako jego władców. Wyjątkowym zbiegiem okoliczności dla realizacji swojego planu mógł się August posłużyć talentem historyka i geniuszem dwu wybitnych poetów swojej epoki (trzeci, jak się przekonamy, jest tu znaczącym wyjątkiem). Ale pomiędzy princepsem a samymi poetami stała jeszcze jedna postać, której mówiąc o epoce augustowskiej pominąć nie można: Gajusz Cilniusz Mecenas, potomek znamienitego etruskiego rodu, przyjaciel Oktawiana, milioner i opiekun ludzi sztuki – człowiek, od którego przydomka bierze się dzisiejsze słowo mecenat. To on zadbał o uposażenie Horacego, on również namówił Wergiliusza do napisania Eneidy – liczne dedykacje w utworach obydwu poetów stanowią wystarczające świadectwo łączących ich z nim związków.