Titus Livius Patavinus (59 p.n.e. – 17 n.e.), historyk i autor Dziejów Rzymu od założenia miasta. Nawet przelotny rzut oka na karty Dziejów upewnia czytelnika, że idea Rzymu jako miasta przeznaczonego do władzy nad światem odgrywa ogromną rolę w kompozycji tego dzieła. Bohaterstwo obrońców miasta w wojnie z Porsenną (to tu właśnie znajdujemy tak często później powtarzane opowieści o Mucjuszu Scewoli, Horacjuszu Koklesie czy dzielnej Klelii) wyznacza ton całej opowieści. Pierwotnie Dzieje liczyły 142 księgi i obejmowały okres od założenia Rzymu przez Romulusa (753 p.n.e.) do klęski Warusa w Lesie Teutoburskim w 9 r. n.e., z których to ksiąg do naszych czasów przetrwało 35: I-X, oraz XXI-XLV, co odpowiada legendarnym i wczesnym dziejom Rzymu do końca trzeciej wojny samnickiej (289 p.n.e.) oraz czasem drugiej wojny punickiej i wojen macedońskich (218-167 p.n.e.). Charakteryzuje autora łatwowierność i brak większego zmysłu krytycznego w odniesieniu do wykorzystywanych źródeł literackich: braki w istniejącej już historiografii, wobec niechęci Liwiusza do wykorzystania materiałów rzeczywiście źródłowych, takich jak choćby acta senatus, wyraźnie odbijają się na narracji Dziejów.
Dzieło Liwiusza urzeczywistnia marzenia augustowskiej propagandy: historyk, co widać w jego jednoznacznie pochwalnych portretach dyktatorów Kamillusa, Cyncynata i Fabrycjusza, jest wielkim zwolennikiem przywrócenia mos maiorum, z charakterystycznym kultem ubóstwa i religijnością. Doceniał również, o czym informuje nas Tacyt, wielkość Pompejusza i szlachetne ideały kierujące Brutusem i Kasjuszem – zgadzałoby się to z propagowaną przez Oktawiana Augusta polityką clementia – łagodności. O dziejowej misji Rzymu przesądzają w jego dziele virtus (cnota, męstwo) obywateli i czuwająca nad losem państwa Fortuna. Liwiusz nie był jedynym historykiem tego okresu: zachowała się Epitoma z dzieła Pompejusza Trogusa, obejmujących 44 księgi Historiae Philippicae. Zachował się również nieco późniejszy tekst, Historia Aleksandra Wielkiego Kurcjusza Rufusa – dzieło to pełne jest anegdotycznych opowieści o cudownościach Wschodu. Zaginęły natomiast Dzieje wybitnego polityka Azyniusza Polliona (Asinius Pollio, 76 p.n.e. – 4 n.e.), a dzieło młodszego odeń Kremuncjusza Kordusa zniszczono z rozkazu Tyberiusza.