Żył w latach 1897-1982 powołany do wojska w 1916 roku poznał na kursie dla felczerów wojskowych innego studenta - poetę nazwiskiem Breton.
Był jednym z najbłyskotliwszych inicjatorów ruchu, najchętniej posługiwał się skandalem i prowokacją. Jego powieść Paysan de Paris (Wieśniak paryski) z 1926 roku była bardzo reprezentatywnym przykładem poszukiwań nadrealistycznych form ekspresji i łączyła erotyzm z tajemniczym pejzażem miasta, pełnym zachwytu odkrywaniem magii banalnej codzienności, motywem lirycznej przechadzki ulicami Paryża.
Aragon, podobnie jak Apollinaire, Cendrars i Breton tworzy rodzaj "mitologii modernistycznej" przedstawionej za pomocą techniki kolażu, włączając w tok narracji fragmenty zaczerpnięte z gazet, ogłoszenia prasowe, reklamowe anonsy - po to, by głosić apologię poezji, miłości i, przede wszystkim, idei wzajemnego przenikania się sfery życia i snów Te motywy pozostaną widoczne w jego twórczości późniejszej, gdy rozstawszy się w 1927 r. z nadrealizmem zaczął tworzyć utwory realistyczne, wierne tradycji (m.in. powieści Dzwony Bazylei, Wielki Tydzień).