Bratanek wielkiego Seneki i przyjaciel Nerona, Marcus Annaeus Lucanus (3 XI 39 – 30 IV 65), zapłacił głową za udział w spisku Kalpurniusza Pizona. Do historii literatury przeszedł jako autor historycznego eposu Pharsalia (w Polsce znane pod tytułem Wojna domowa) – jego pozostałe dzieła, m.in. zebrane w 10 księgach Silvae, tragedia Medea i Pochwała Nerona przepadły cakowicie. Pracę nad Pharsaliami przerwało wymuszone samobójstwo poety, dzieło pozostało więc niedokończone: księga X urywa się w środku narracji o buncie w Aleksandrii. Charakterystyczną cechą poematu pozostają wyraźnie dostrzegalne republikańskie sympatie jego autora – odbijają one prawdopodobnie aktualny stosunek poety do panującego cesarza. Wyraźnie zarysowane postaci dwu wielkich adwersarzy, Cezara i Katona Utyceńskiego, wydają się usuwać w cień osobę właściwego rywala tego pierwszego: Pompejusza Wielkiego. To Kato, nie on, jest ucieleśnieniem cnót republikańskiego Rzymu, z właściwą mu gravitas i mos maiorum (powaga i zwyczaje przodków).
W poezji Lukana wyraźnie widać zmiany, jakie dokonały się w estetycznych gustach Rzymian od czasów Wergiliusza: dość wspomnieć obfitującą w okropności i cuda scenę spotkania Sekstusa z Erichto, czy wstrząsające opisy cierpień, jakich doznają żołnierze rzymscy ukąszeni przez zamieszkujące libijskie piaski węże. Te turpistyczne – chciałoby się powiedzieć – elementy staną się jeszcze powszechniejsze w okresie późniejszym.