Pseud. Jan Sawa - poetka, nowelistka. Urodzona 23 maja 1842 r. w Suwałkach.
W 1862 r. poślubiła Jarosława Konopnickiego, dzierżawcę wsi Bronów k. Łęczycy. Wychowała sześcioro dzieci, pracując w Warszawie jako korepetytorka, pisarka i dziennikarka (redagowała "Świt", 1884- 86). Znana jako wybitna poetka od 1876 r. Ogłosiła 4 serie Poezji (1881, 1883, 1887, 1896) oraz tomiki Linie i dźwięki (1897), Italia (1901), Głosy ciszy (1908). Autorka eposu wierszem Pan Balcer w Brazylii (1909) oraz hymnu Rota (1908).
Jako nowelistka upamiętniła się zbiorami Moi znajomi (1890), Na drodze (1893), Ludzie i rzeczy (1898). Zajmowała się twórczością dla dzieci, w której zerwała z dydaktyczną powagą, wprowadziła pogodny świat radosnego uśmiechu. Arcydziełem jest baśń literacka O krasnoludkach i o sierotce Marysi (1896) i poematy O Janku Wędrownicz-Maria Konopnicka ku (1893), Na jagody (1903). Wyrazem narodowych tendencji w literaturze dla dzieci jest Śpiewnik historyczny 1767-1863 (1904). W roku 1902 obchodzono jej jubileusz, otrzymała w darze od narodu Żarnowiec k. Krosna. Zmarła 8 października 1910 r. we Lwowie, pochowana tamże na cmentarzu Łyczakowskim.