Żyłą w latach 1892-1941 i pierwsze poetyckie zbiory publikowała na własny koszt. Mimo entuzjastycznego przyjęcia jej wierszy zarówno przez symbolistów, jak i przez akmeistów, Cwietajewa pozostała zdystansowana wobec sformalizowanych grup poetyckich, jak pisał Chodasiewicz: samotna i dzika.
Publikowała kolejne zbiory: Latarnia czarnoksięska (Wołszebnyj fonar, 1912), Z dwóch książek (Iz dwuch knig, 1913), Wiorsty (Wersty, 1921). Dwa tomy poezji z tego okresu ukazały się długo po śmierci autorki: to napisane w latach 1913-15 homoerotyczne liryki miłosne, wydane jako Wiersze młodzieńcze (Junoszeskije stichi, 1976) i poetycka apoteoza białej armii - tom Obóz łabędzi (Lebiedinyj stan, 1958). W 1922 roku, w momencie gdy sytuacja polityczna wyklarowała się na korzyść bolszewików, poetka wyjechała z mężem do Pragi, trzy lata później małżonkowie osiedli w Paryżu. Nastąpiły lata najbardziej płodne w twórczości poetki. Z tego okresu pochodzą tomy: Wiersze do Błoka (Stichi k Błoku, 1921), Rozłąka (Razłuka, 1922), Psyche. Romantyka (Psiche. Romantika, 1923), Rzemiosło (Remiesło, 1923). Później pisała mniej, pracowała nad esejami literackimi, m.in. książką o Puszkinie. Mąż Cwietajewej, Siergiej Efron, od 1931 roku był agentem Wydziału Zagranicznego NKWD. Zdemaskowany w 1937 roku, wyjechał z córką do Związku Radzieckiego.
Cwietajewa pozostała w stolicy Francji, szykanowana przez środowiska emigrantów, w 1939 roku zdecydowała się na powrót. Rodzina zamieszkała pod zmienionym nazwiskiem w ofiarowanej przez NKWD strzeżonej daczy, która była de facto aresztem domowym. Dwa miesiące po powrocie Cwietajewej aresztowano męża i córkę poetki. Jego rozstrzelano w 1941 roku, ona po okrutnym śledztwie spędziła w łagrach prawie siedemnaście lat. Poetka stała się osobą wyrzuconą poza margines społeczeństwa, druk jakichkolwiek utworów był niemożliwy, odwrócili się od niej literaccy przyjaciele. Po ataku Hitlera na Związek Radziecki ewakuowano ją razem z innymi pisarzami, choć postanowiono izolować od literatów, umieszczając w małej wsi Jełabuga koło Kazania. Wkrótce po przyjeździe do Jełabugi poetka popełniła samobójstwo. Dwa miesiące później NKWD wykonało wyrok śmierci na Siergieju Efronie. Trzy lata później na froncie zginął ich syn.