Pochodził z rodziny kupiecko-szlacheckiej. Za przynależność do kółka marksistowskiego był więziony w latach 1897-99, po czym emigrował.
Po studiach odbytych w Lipsku wrócił do Rosji i pracował przez pewien czas jako agronom, a następnie podjął pracę naukową. Zrezygnował jednak z kariery akademickiej, kupił strzelbę i wyruszył na swoją pierwszą wyprawę. Szkice z tej podróży - W krainie nie płoszonego ptactwa (W kraju niepugannych ptic, 1907) - przyniosły mu uznanie w kręgach Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego. Dopiero jednak w następnej książce, Śladami czarodziejskiego podpłomyka (Za wołszebnym kołobkom, 1908), pojawiają się elementy typowe dla późniejszej jego twórczości: liryzm i refleksja filozoficzna nawiązująca do koncepcji J.J. Rousseau.
Wydarzenia roku 1917 nie wywarły na jego pisarstwo większego wpływu. W latach 20. związał się z grupą Pieriewał. Pisane w tym czasie utwory, zwłaszcza Historie myśliwskie (Ochotniczji byli, 1920-26), były nasycone apoteozą biologicznej żywiołowości. Temat natury, harmonijnego jej zespolenia z cywilizacją będzie się odtąd przewijał w całej twórczości Priszwina. W latach wojny nasycił swoją twórczość elementami baśniowymi, tak jest chociażby w powieści Skarbnica słońca (Kładowaja sołnca, 1945). Do końca życia pracował nad powieścią autobiograficzną Łańcuch Kościeja (Kaszczejewa cep’, 1923-54), odzwierciedlającą historię kształtowania się człowieka i pisarza. Wciąż są publikowane w Rosji kolejne fragmenty interesujących dzienników Priszwina, odznaczające się największej miary mistrzostwem językowym.