Misterium jest podstawowym gatunkiem dramatu średniowiecznego. Misteria przenosiły na scenę wątki opowieści ewangelijnych: często te, które były związane z narodzeniem Chrystusa w Betlejem, ale także wydarzenia pasyjne i opowiadające o cudzie Zmartwychwstania. Przedstawiały także epizody z życia świętych lub sceny męczeńskie. Misteria wyrosły z dramatu liturgicznego. Pierwsze odgrywano na Zachodzie w wieku XII. Misterium różni się zasadniczo od dramatu liturgicznego tym, że jest narracją, przedstawieniem historycznym, a nie tak jak dramat liturgiczny, symboliczną prezentacją prawd dogmatycznych i jakby na scenę przeniesionym traktatem teologicznym.
W XIV misterium wieku było samodzielnym gatunkiem – swoistym i oryginalnym produktem umysłowości średniowiecznej – który rozwijał się niezależnie od tradycji dramatu antycznego. Misterium było przeznaczone dla szerokich kręgów odbiorców: ludzi świeckich i niewykształconych. Zresztą właśnie laicy kształtowali jego kształt. W XV wieku do rozkwitu misteriów we Francji przyczynili się Eustache Marcadé (autor misterium pasyjnego liczącego 25 tysięcy wierszy), Jean Michel (autor misterium pasyjnego z elementami komizmu) i Arnoul Gréban (autor najlepszego misterium, które składa się z czterech aktów zwanych dniami).