Na Nowy Testament składają się: Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy św. Pawła, Listy Katolickie Apokalipsa.
Nowy Testament to druga część Biblii, powstała już w środowisku chrześcijańskim. Jego treścią jest ewangelia, czyli „dobra nowina” o Jezusie Chrystusie, przekazana w różny sposób przy użyciu różnorodnych środków, form i gatunków literackich. Nowy Testament stanowi zbiór 27 ksiąg napisanych po grecku w 2. połowie I i na początku II wieku naszej ery. O autorach tych ksiąg nie wiemy zbyt dużo. Chociaż niemal każda z ksiąg jest przypisana jakiemuś określonemu autorowi, to jednak uważa się, że część ksiąg jest dziełem nieznanych autorów, którzy przypisali swe utwory osobom cieszącym się wyjątkowym autorytetem w Kościele. Autorem, który niejako dominuje w literaturze biblijnej Nowego Testamentu, jest św. Paweł z Tarsu. Jego imieniem zostało podpisanych trzynaście ksiąg.
Nowy Testament powstał w okresie nieporównywalnie krótszym niż Pierwszy Testament. Między chronologicznie pierwszą księgą Nowego Testamentu – Pierwszym Listem do Tesaloniczan, a ostatnią – Apokalipsą, upłynęło około 70 lat. Większość zaś ksiąg powstała w 2. połowie I wieku naszej ery. Początki Nowego Testamentu są ściśle związane z kręgiem chrześcijan wywodzących się z judaizmu. Największy pisarz nowotestametalny – św. Paweł– był przecież Żydem z diaspory. Powoli jednak tak krąg pisarzy, jak i środowisko ksiąg Nowego Testamentu coraz bardziej się rozszerzyły i możemy przyjąć, że księgi powstawały w różnych miejscach świata śródziemnomorskiego. Jedne w Palestynie, inne w Grecji i w Italii, jeszcze inne w Azji Mniejszej, a niektóre może nawet w Egipcie lub Syrii. Wszystkie księgi Nowego Testamentu powstały w języku greckim, a dokładniej w jego hellenistycznym dialekcie zwanym koine. Nowy Testament zawiera księgi o różnym charakterze. Gatunkiem szczególnym jest ewangelia. Nie spotykamy jej gdzie indziej, oczywiście z wyjątkiem literatury wczesnochrześcijańskiej, w której pojawia się pośród apokryfów. Nowy Testament to nie tylko ewangelie. Dominują w nim listy, których w sumie jest 21. Część z nich to listy sensu stricto pisane ze szczególnej okazji do określonej osoby lub grupy osób. Jednak większość to rozprawy utrzymane w formie listu i skierowane do szerokiego kręgu czytelników. Dzieje Apostolskie są również literacko wyjątkowe. Stanowią dzieło apologetyczne obrazujące początki chrześcijaństwa. Nie jest to jednak historiografia, lecz teologia narracyjna.Apokalipsa, księga obfitująca w symbole, jest nawiązaniem do literackiej tradycji apokaliptycznej, która zrodziła się w judaizmie i rozwinęła się w tak zwanym okresie międzytestamentalnym.
Najwcześniejsze z nich to papirusy, dopiero od III wieku zaczęto powszechnie używać pergaminu. Na papirusach i pergaminach pisano atramentem zwykle czarnym lub brązowym. Kodeksy luksusowe przepisywano czasem złotem i srebrem na welinie, specjalnym rodzaju pergaminu. Do tytułów, nagłówków i inicjałów używano czerwonego atramentu. Początkowo księgi Nowego Testamentu miały formy zwojów, ale w II wieku zaczęto używać kodeksów, których forma przypomina książkę.Nie posiadamy oryginałów ksiąg Nowego Testamentu, jednak ogromna liczba odpisów, kopii sprawia, że teksty biblijne są lepiej udokumentowane niż inne starożytne dzieła literackie. Wśród świadectw tekstu biblijnego znajduje się papirus Rylandsa, zawierający mały fragment Ewangelii św. Jana. Datuje się go na ok. 125 r., co oznacza, że od czasu powstania oryginału Ewangelii dzieli go zaledwie ok. 20-30 lat.