Treści filozoficzne często wyrażano poprzez parafrazy i komentarze biblijne.
Najbardziej znane były utwory B. Aspisa (poematy Salwater, 1859 oraz Sulamita. Pieśni wschodnie, 1874) i W. Zagórskiego - poemat Król Salomon, 1887 (fragment został zamieszczony w Lalce), Psalm opamiętania (1872), Psalm tęsknoty (1892). Modlitwy poetyckie i utwory adoracyjne tworzyły np. Maria Bartusówna (W świątyni borów, Opuszczona kaplica), Anna Karwat (Dziecię Jezus, Pod krzyżem, Stabat mater dolorosa, Matka Boska Siewna).
Motywy religijne były powszechne w twórczości niemal każdego poety jako element europejskiej kultury. Odniesienia te służyły nieraz do wyjaskrawienia obrazów społecznej niesprawiedliwości i upominaniu się o wolność słowa i poglądów naukowych (wczesna poezja Konopnickiej). Stale zaś wykorzystywano je dla określenia sytuacji egzystencjalnej człowieka oraz do formułowania przesłania patriotycznego (Bartusówna, Konopnicka).