Żył w latach 1895-1952 to najsłynniejszy poeta pierwszej grupy surrealistów.
Jak Breton i Aragon wziął udział w pierwszej wojnie światowej. "Miłość, poezja, prawda" to hasła przewodzące jego twórczości. Są to, według niego, wartości nierozdzielne i wzajemnie się dopełniające. Pozostanie im wierny zarówno w okresie przygody surrealistycznej, gdy wydaje w roku tomy wierszy Mourir de ne pas mourir (Umrzeć od nieumierania, 1924) i Capitale de la douleur (Stolica cierpienia, 1926), jak i później La Rose publique (Róża publiczna), tom poematów opublikowany w 1934 roku, czy Les Yeux fertiles (Płodne oczy), wy- dane w roku 1936, potwierdzają stworzony przez niego nowy model liryki miłosnej.
Wierzył, jak wszyscy nadrealiści, że uczucie dwojga ludzi pozwala im dostrzec związki między rzeczywistością widzialną a tą z marzeń i snów, że poezja to słowa, które dają życie, jest zatem instrumentem do wyrażania wspólnoty nie tylko pary zakochanych, ale wszystkich ludzi, którzy potrafią wyzwolić swoją wyobraźnię. Nie zapomniał o tym, gdy oficjalnie rozstał się z surrealistami. Jego poezja będzie zawsze odwoływać się do poetyki snów, które są bardziej realne od przytłaczającej rzeczywistości. Kiedyś napisał: Ziemia jest niebieska jak pomarańcza.