Żył w latach 1897-1990, był początkowo gorącym uczestnikiem imprez dadaistycznych, a działalność w grupie nadrealistów zaczął pisząc teksty automatyczne.
W 1917 roku publikuje swój pierwszy tomik Aquarium (Akwarium) pozostający pod wy- raźnym wpływem Cendrarsa i Apollinaire’a. Dzięki poręczeniu tego ostatniego spotyka Bretona, z którym szybko się zaprzyjaźnia i bierze aktywny udział w działalności grupy nadrealistów. Jego późniejsze wiersze, zwłaszcza te napisane po publikacji Les Champs magnétiques (Pól magnetycznych), oddalają się od programu zapisu automatycznego.
Piętno doświadczeń surrealistycznych będzie jednak zawsze widoczne w jego twórczości. Świadczą o tym poetyckie opowiadania zatytułowane Les Derniéres nuits de Paris (Ostatnie noce paryskie) wydane w 1927 roku oraz eseje literackie poświęcone sztandarowym prekursorom nadrealizmu, jak William Blake, Guillaume Apollinaire, Lautréamont, Baudelaire. Pełna pozornej prostoty, oparta na grze skojarzeń werbalnych poezja Soupaulta ciągle budzi wzruszenie i prowokuje do poszukiwania własnych interpretacji, czym są łzy słońca.