Podczas gdy w Atenach i na terenie Grecji trwają filozoficzne dysputy, dwór Ptolemeuszy przyciągnął do Aleksandrii grupę znakomitych poetów. Największy z ówczesnych twórców, Kallimach (wspomniany już tutaj z racji zasług dla Biblioteki – spisany przezeń katalog, znany pod greckim tytułem Pinakes, liczył – bagatela! – 120 ksiąg) daje w III wieku początek nowemu prądowi literackiemu – zasada méga biblíon, méga kakón (wielka księga, wielkie zło) ukształtuje poezję aleksandryjską, z jej preferencją dla utworów krótkich, wypełnionych uczonymi aluzjami i aitiami (genezą) najbardziej zagadkowych zwyczajów. Do najsławniejszych utworów Kallimacha zaliczają się Aitia, z programową przedmową, skierowaną do przeciwników poety (Odpowiedź Telchinom), oraz zaginiony, znany tylko z nielicznych fragmentów, epyllion Hekale. Do naszych czasów zachowały się natomiast Hymny w liczbie sześciu – odbijają one predylekcję poety do ciekawostek, mało znanych wersji mitów i anegdot.
Wskazówki mistrza nie powstrzymały ucznia Kallimacha, Apolloniusza Rodyjskiego, zresztą kierownika Biblioteki, od kompozycji poematu epickiego, opisującego przygody Argonautów. Jego Argonautikę charakteryzuje jednak typowo aleksandryjska uczoność i zamiłowanie do szczegółów i udziwnień. Zarysowana tam postać targanej sprzecznymi uczuciami Medei, jej wahania, czy powinna pozostać lojalna względem ojca, czy pomóc ukochanemu mężczyźnie, świadczą o wielkim kunszcie autora i sprawiły że dzieło cieszyło się znaczną popularnością w późniejszym okresie, wywierając wpływ na poetów tej miary, co Owidiusz czy Waleriusz Flakkus.