Wspomnijmy na koniec o poezji regionalnej, narodowej i postkolonialnej, która w XX wieku mocno zaznaczyła swoją obecność w literaturze anglojęzycznej. Każda z nich jest odmiennym kulturowo wpływem i dlatego nie będziemy próbowali znaleźć dla nich wspólnej formuły. Wymieńmy po prostu autorów, definiując ich kontekst kulturowy i najważniejsze osiągnięcia poetyckie.
W poezji australijskiej najważniejsze postacie to Hope Alec Derwent (1907-2000) i James Mc Auley (1917-79), piewcy tradycji europejskiej. Judith Wright (1915-2000), pisze o tradycji Aborygenów, podobnie jak Les Murray (ur. 1938). Wydaje się, że najważniejszym tematem całej poezji australijskiej jest jej pragnienie określenia się w kontekście odmiennych tradycji kulturowych. Dla Europejczyków Nowa Zelandia, podobnie jak Australia, jest krajem, który nie istniał przed wiekiem XIX czy nawet XX. A jednak świadomość ogromnej spuścizny tradycji maoryskiej jest w Nowej Zelandii nawet silniejsza niż aborygeńskie wpływy w Australii. Najważniejszą postacią poezji nowozelandzkiej jest Allen Curnow, który pisał w stylu Eliota i Pounda, w przekonaniu, że czas przeszły to czas teraźniejszy. Jego najsłynniejszy wiersz to An Incorrigible Music (Niepoprawna muzyka, 1979).
Poezję kanadyjską reprezentuje w naszych rozważaniach twórczość Margaret Atwood (ur. 1939). W tych utworach widać gniewne przekonanie, że wspaniała kultura indiańska została zredukowana do poniżającej instytucji rezerwatów. Atwood jest wojującą feministką i jej nienawiść do męskich szowinistów sprawia, że porównuje się ją z Sylwią Plath i Anne Sexton. Osobny rozdział poezji anglojęzycznej stanowi twórczość autorów z regionu Indii Zachodnich Ci poeci to często potomkowie niewolników, którzy wciąż mają świadomość ogromu cierpień, jakie ich rasie zadał biały człowiek. Języki najeźdźców to przede wszystkim angielski, ale również hiszpański, holenderski i francuski. Nazwiska poetów tego regionu to Abdur-Rahman Slade Hopkinson (ur. 1934), Meroyn Morris (ur. 1937), Kamau Brathwaite (ur. 1930) i Cyril Dabydeen (ur. 1945). Osobne miejsce w naszych rozważaniach należy się laureatowi Nagrody Nobla z 1992 r., Derekowi Walcottowi (ur. 1930). Jego największe osiągnięcie poetyckie to utwór Omeros (Omeros). Główne postacie Omeros - Helena, Achilles, Hector i Philoctete - mają imiona homeryckie, które ironicznie brzmią w kontekście faktu, że noszą je niewolnicy. Walcott twierdzi, że Omeros jest wyrazem miłości do ludzi mieszkających na małej wyspie Santa Lucia, gdzie się urodził. Walcott współczuje swoim bohaterom. Jego utwór jest czymś więcej niż protestem antykolonialnym.
Tak jak Joyce, wewnątrz struktury poematu epickiego Walcott znajduje miejsce na humor, komedię i satyrę. Mówiliśmy już o poezji afroamerykańskiej, szkicując sylwetki poetyckie Cullena i Hughesa. Wspomnijmy jeszcze twórczość Gwendolyn Brooks (1917-2000), która używa tradycyjnej formy ballady dla wyrażenia treści społecznych i poezje Amiri (LeRoi Jones) Baraka (ur. 1934). Baraka był politykiem, a także człowiekiem ruchów antyrasistowskich, parokrotnie aresztowanym i więzionym za swój udział w "organizacjach zbrojnych". Znany jest jego utwór It’a Nation Time, gdzie pokazuje, że słowo "czarny" jest niesłusznie używane dla oznaczenia rzeczy złych, niepewnych i odbiegających od przyjętych norm. Na koniec rozważań o poezji anglojęzycznej XX wieku powiedzmy, że z oczywistych względów nasza dyskusja nie jest akademicką, szczegółową analizą. Usiłowaliśmy jedynie nakreślić szkic, zaznaczyć pewne punkty na mapie, za pomocą której czytelnik może znaleźć swoją własną drogę.