Niezwykle trudno znaleźć spójną, logiczną formułę pomocną w usystematyzowaniu rozważań o anglojęzycznej poezji dwudziestego wieku. Oczywiście, można po prostu wymienić główne szkoły poetyckie i scharakteryzować ich najsławniejszych przedstawicieli.
Chcąc jednak uniknąć takiej wyliczanki postanowiliśmy zaproponować czytelnikowi spojrzenie na poetów XX wieku z punk- tu widzenia ich przynależności do tych, którzy czują się częścią współczesnej im cywilizacji - nazwijmy ich poetami kultury i tych, którzy lekceważąc kontekst cywilizacyjny uważają się za piewców natury i zgłębiają duszę ludzką w jej uniwersalnym, pozakulturowym wymiarze. Walka kultury i natury toczy się bezustannie w każdym z nas, widoczna szczególnie wtedy, kiedy musimy wybierać między tym, czego naprawdę w głębi duszy pragniemy, a wartościami powszechnie akceptowanymi przez nasze otoczenie.
Poeci XX wieku wyrażają ten sam konflikt wewnętrzny w swoich utworach, opowiadając się po stronie natury, a więc widząc człowieka jako jednostkę zanurzoną we wszechświecie, albo kultury - przed- stawiając go w relacjach z otaczającą go rzeczywistością społeczną. Oba te nurty w oczywisty sposób współistnieją i dlatego umieszczając poetów XX wieku w ramach chronologicznych, będziemy jednocześnie zaznaczać ich przynależność do dziedziny "natury" albo "kultury". Takie współistnienie sprzecznych tendencji jest charakterystyczne dla literatury XX wieku. Jak pamiętamy, oświecenie, wiek XVIII, było okresem dominacji kultury, rozumianej jako siła, która odrzuca i racjonalizuje emocje, porywy serca i głos natury; romantyzm w XIX wieku odwrócił te relacje, oddając prym uczuciom i instynktom, gloryfikując naturę i napiętnując ograniczenia narzucone przez cywilizację. Literatura XX wieku jest natomiast czymś w rodzaju prawdziwego tygla, w którym mieszają się i przeobrażają różnorodne nurty. Właśnie ta wielość i bogactwo stanowią o jej atrakcyjności.