Poezja grecka za czasów cesarstwa

Twórczość poetycka nie skończyła się z epoką hellenistyczną – wiele pochodzących z okresu cesarskiego wierszy znajdziemy w anonimowym zbiorze znanym dziś jako Antologia palatyńska. Niemniej gusta literackie zmieniały się, ewoluując w kierunku twórczości coraz mniej zrozumiałej – dość pomyśleć o pisaniu wierszy, w których istotnym elementem była forma graficzna (!) czy liczbowe ekwiwalenty kolejnych liter. Wypada jednak wspomnieć dwu epików, tworzących u schyłku starożytności: Kwintusa ze Smyrny (IV w. n.e.) i Nonnosa z Panopolis (V w. n.e.). Pierwszy z nich pozostawił po sobie poemat referujący wydarzenia przypadające pomiędzy przedstawionymi w Iliadzie a tymi, które stanowią oś Odysei (w 14 księgach), Nonnos natomiast jest autorem monumentalnej (48 ksiąg!) i pełnej orfickich aluzji epopei Dionysiaka, opisu wyprawy Dionizosa do Indii. Temu samemu pisarzowi przypisuje się autorstwo poetyckiej parafrazy Apokalipsy św. Jana.